Protestantse gemeente
te Mijnsheerenland
Nadat Marijke de Lange terug gekomen was uit Zambia, besefte ze dat ze het werk van World Sevants niet los kan laten en heeft ze besloten in de zomer van 2016 naar Haïti te gaan. Ook hiervoor gaat ze acties ondernemen om het benodigde geld bij elkaar te halen. Welke acties dat zijn leest je op deze pagina. Ook lees je hier alle informatie over dit project.
Wat gaat ze doen?
Ze gaat klaslokalen bouwen voor de basisschool.
Voor wie?
Je bouwt mee voor de 105 leerlingen van de school in Marot
Waar gaat ze dat doen?
Je gaat aan de slag in Marot. Dit is een klein dorp op ongeveer 15 kilometer afstand van de plaats Atrel.
Waarom?
De school bestaat nu uit slechts 2 kleine opslagruimten die als lokaal gebruikt worden en de kerk.
Unieke van dit project
Ga mee naar Haïti en beleef een levensveranderende reis! Maak kennis met dit mooie en bijzondere land waar de mensen ondanks tegenslagen doorgaan met het opbouwen van hun land.
Marijke wordt bij haar acties geholpen door diaken Yvonne Kapoen. (Die zelf naar Ghana afreisde in 2016)
Meer informatie over dit project is HIER te lezen
Een reis die verandering met zich mee bracht.
Het kiezen voor dit project heb ik meteen op de dag gedaan toen ik terug kwam uit Zambia. Bij de keuze maken voor dit project heb ik mijn hart gevolgd. Ik wist op dat moment ook nog niet wat mij te wachten stond. Dit kreeg ik op het voorbereidingsweekend te horen.
Toen we bij het voorbereidingsweekend elkaar voor de eerste keer ontmoetten dacht ik bij het project: “Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen?” De temperatuur zou 50 tot 60 ºC graden kunnen worden met weinig kans op regen. Ook kregen we te horen dat de mensen in het land erg wantrouwend kunnen zijn, omdat ze volop bezig zijn met overleven. Hierdoor is de kans groot dat ze naar ons toe erg gesloten blijven en we hier dus niet veel van hoefden te verwachten. Ondanks dat ik aan het project begon te twijfelen, ben ik doorgegaan met de gedachte: “We zien wel hoe het daar is.” Het scheelde ook heel erg dat de groep mij erg meeviel. Omdat ik alleen ging was dit voor mij wel iets om zenuwachtig voor te zijn. Gelukkig werd ik door veel mensen meteen opgenomen in de groep en werd het een gezellig voorbereidingsweekend, dat mij het vertrouwen gaf op een goed project.
Na een lange reis landden we eindelijk op Port-au-Prince. Toen we de luchthaven uitkwamen kwam de hitte ons al tegemoet. Gelukkig konden we snel de bus in, die ons naar Atrel zou brengen. Tijdens de rit naar Atrel schrok ik erg van het verschil tussen rijk en arm. Sommige mensen wonen in hutjes, die op instorten staan terwijl andere mensen gewoon in enorme huizen wonen. Dit kan ik niet begrijpen. Ook zag ik nog steeds de gevolgen van de aardbeving in 2010. Op dit moment vroeg ik mezelf af wat er met het geld is gebeurd, dat toen naar het land gegaan is en of het wel voldoende is om alleen maar klaslokalen te gaan bouwen, omdat er zoveel meer hulp nodig is. Uiteindelijk realiseerde ik mezelf dat juist door deze klaslokalen te bouwen de kinderen beter kunnen gaan leren en hierdoor een betere toekomst op kunnen bouwen en zo ook beter aan het land zelf kunnen bouwen.
Maandag gingen we dan eindelijk naar de bouwplaats in Marot. Door de warmte moesten de taken goed afgewisseld worden en moest iedereen met regelmaat een verplichte drinkpauze inlassen. Op sommige bouwdagen was het 58 ºC … erg warm dus! Ondertussen ging iedereen zo goed als ze konden door met bouwen, maar we moesten wel goed op onszelf blijven letten. Juist door deze warmte konden we niet voluit gas geven. Toch hebben we het doel, dat we hadden, gehaald. Het dak zit op de school. De bouwdagen waren ook erg gezellig. Met handen en voeten probeerden we te communiceren met de bevolking, die ons hielp met de bouw. Wij leerden van hen ook verschillende woorden in het creools. Van de kinderen leerden we ondertussen liedjes in het creools. Ik heb erg kunnen lachen en goed kunnen praten tijdens de bouw met de groep.
Het land is zo anders dan ik mezelf had voorgesteld. We kregen tijdens het voorbereidingsweekend te horen dat er weinig groen was in Haïti. Hierdoor had ik een beeld gekregen dat er helemaal geen bomen groeien. Het land bestond uit een mooi bergachtig landschap met zo af en toe een boom, die ik niet had verwacht. De omgeving op de bouw was deze reis al meer dan waard. Oké de meeste van ons waren dan wel flink aan het zweten, maar dit namen we maar voor lief.
Naast het bouwen heb ik ook een aantal cultuuruitjes gedaan. Hier zijn herinneringen uit voort gekomen die ik niet snel zal vergeten. Zo ben ik met een groepje naar de markt gelopen. Dit was een wandeling van twee uur met een prachtig uitzicht. Tijdens deze wandeltocht kwamen we langs een huis. Hierbij stonden we stil en Deborah vertelde over de mensen, die in dit huis wonen. Ze vertelde dat de vrouw voor haar werkt en dat deze mensen al vier jaar aan het sparen zijn om een huis van steen neer te kunnen zetten. Naast het huis zag je een paar palen staan die een dak ondersteunen. Deborah vertelde ons dat dat dak is waarvoor ze vier jaar gespaard hebben en dat het nog een lange tijd kan duren voor ze de rest van het huis kunnen betalen.
Naast deze wandeling heb ik een dag geholpen in de keuken met het koken. Door deze ervaring heb ik een enorm respect gekregen voor de vrouwen in Haïti. Ze zijn de hele dag bezig met koken en bakken. Ze beginnen vroeg in de ochtend met het maken van brood voor de volgende dag en ondertussen is het tijd om alvast wat dingen klaar te maken voor het avondeten. Deze vrouwen moeten zoveel tegelijk doen en dat in een keuken waar het nou niet bepaald afkoelt. Dit deed mij opnieuw waarderen wat een luxe wij in Nederland eigenlijk hebben. Ook de gesprekken met Kyrk over zijn geloof en de mensen in Haïti zal ik niet snel vergeten.
Mijn mooiste moment van dit hele project is toch echt het overnachten bij de lokale bevolking geweest. Samen met twee groepsgenoten ging ik bij de onderdirecteur van de school in Atrel overnachten. Voor we bij hem aankwamen moesten we eerst nog een half uur door het donker lopen. Op een gegeven moment besloten we om de zaklampen allemaal uit te doen om echt te kunnen ervaren hoe het voor de bevolking is om door het donker heen te lopen zonder zaklamp. Na een tijdje over de hobbelige weg gelopen te hebben merkte ik dat mijn ogen aan het donker gewend raakten, waardoor ik steeds meer van de route en de omgeving ging onderscheidden. Verder hadden we nog het geluk dat de maan aan de hemel stond, zodat we iets meer licht hadden dan normaal. Uiteindelijk kwamen we aan bij de directeur. Buiten stond al een hele groep familie ons op te wachten om ons welkom te heten. Dit hadden we niet verwacht, omdat ons was verteld dat de bevolking erg wantrouwend naar ons kon zijn. Nadat we onze spullen hadden weggelegd gingen we buiten zitten. Omdat we elkaars taal niet spraken was er aan het begin een stilte. Na een tijdje besloten wij in het creools te gaan zingen. Toen wij hadden gezongen gingen de kinderen zingen en dansen. Wij probeerden ze na te doen. Dit leverde veel gelach op van de bevolking en van onze kant ook. Wat was dit een bijzonder gevoel. Ondanks een taalbarrière konden we het toch gezellig met elkaar hebben via dans, muziek en het spelen van spelletjes. Dit vond ik erg mooi en zal ik absoluut niet vergeten.
Deze paar weken hebben mij opnieuw veranderd. Tijdens dit project is mijn geloof sterker geworden en het heeft ervoor gezorgd dat ik dankbaarder ben voor alles wat ik kan en wat ik heb. Ook hoop ik dat ik na dit project mensen kan gaan inspireren om ook een reis als deze te gaan maken.
Marijke de Lange 21 uit Mijnsheerenland.
De mooie fotoserie is HIER te zien
Het nieuwe project waar Marijke graag naar toe zou willen, is een project in Sierra Leone.
Via onderstaande link is meer informatie over dit project te lezen:
https://www.worldservants.nl/sierra-leone/SL117
Het kiezen voor dit project heb ik meteen op de dag gedaan toen ik terug kwam uit Zambia. Bij de keuze maken voor dit project heb ik mijn hart gevolgd. Ik wist op dat moment ook nog niet wat mij te wachten stond. Dit kreeg ik op het voorbereidingsweekend te horen.
Toen we bij het voorbereidingsweekend elkaar voor de eerste keer ontmoetten dacht ik bij het project: “Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen?” De temperatuur zou 50 tot 60 ºC graden kunnen worden met weinig kans op regen. Ook kregen we te horen dat de mensen in het land erg wantrouwend kunnen zijn, omdat ze volop bezig zijn met overleven. Hierdoor is de kans groot dat ze naar ons toe erg gesloten blijven en we hier dus niet veel van hoefden te verwachten. Ondanks dat ik aan het project begon te twijfelen, ben ik doorgegaan met de gedachte: “We zien wel hoe het daar is.” Het scheelde ook heel erg dat de groep mij erg meeviel. Omdat ik alleen ging was dit voor mij wel iets om zenuwachtig voor te zijn. Gelukkig werd ik door veel mensen meteen opgenomen in de groep en werd het een gezellig voorbereidingsweekend, dat mij het vertrouwen gaf op een goed project.
Na een lange reis landden we eindelijk op Port-
Maandag gingen we dan eindelijk naar de bouwplaats in Marot. Door de warmte moesten de taken goed afgewisseld worden en moest iedereen met regelmaat een verplichte drinkpauze inlassen. Op sommige bouwdagen was het 58 ºC … erg warm dus! Ondertussen ging iedereen zo goed als ze konden door met bouwen, maar we moesten wel goed op onszelf blijven letten. Juist door deze warmte konden we niet voluit gas geven. Toch hebben we het doel, dat we hadden, gehaald. Het dak zit op de school. De bouwdagen waren ook erg gezellig. Met handen en voeten probeerden we te communiceren met de bevolking, die ons hielp met de bouw. Wij leerden van hen ook verschillende woorden in het creools. Van de kinderen leerden we ondertussen liedjes in het creools. Ik heb erg kunnen lachen en goed kunnen praten tijdens de bouw met de groep.
Het land is zo anders dan ik mezelf had voorgesteld. We kregen tijdens het voorbereidingsweekend te horen dat er weinig groen was in Haïti. Hierdoor had ik een beeld gekregen dat er helemaal geen bomen groeien. Het land bestond uit een mooi bergachtig landschap met zo af en toe een boom, die ik niet had verwacht. De omgeving op de bouw was deze reis al meer dan waard. Oké de meeste van ons waren dan wel flink aan het zweten, maar dit namen we maar voor lief.
Naast het bouwen heb ik ook een aantal cultuuruitjes gedaan. Hier zijn herinneringen uit voort gekomen die ik niet snel zal vergeten. Zo ben ik met een groepje naar de markt gelopen. Dit was een wandeling van twee uur met een prachtig uitzicht. Tijdens deze wandeltocht kwamen we langs een huis. Hierbij stonden we stil en Deborah vertelde over de mensen, die in dit huis wonen. Ze vertelde dat de vrouw voor haar werkt en dat deze mensen al vier jaar aan het sparen zijn om een huis van steen neer te kunnen zetten. Naast het huis zag je een paar palen staan die een dak ondersteunen. Deborah vertelde ons dat dat dak is waarvoor ze vier jaar gespaard hebben en dat het nog een lange tijd kan duren voor ze de rest van het huis kunnen betalen.
Naast deze wandeling heb ik een dag geholpen in de keuken met het koken. Door deze ervaring heb ik een enorm respect gekregen voor de vrouwen in Haïti. Ze zijn de hele dag bezig met koken en bakken. Ze beginnen vroeg in de ochtend met het maken van brood voor de volgende dag en ondertussen is het tijd om alvast wat dingen klaar te maken voor het avondeten. Deze vrouwen moeten zoveel tegelijk doen en dat in een keuken waar het nou niet bepaald afkoelt. Dit deed mij opnieuw waarderen wat een luxe wij in Nederland eigenlijk hebben. Ook de gesprekken met Kyrk over zijn geloof en de mensen in Haïti zal ik niet snel vergeten.
Mijn mooiste moment van dit hele project is toch echt het overnachten bij de lokale bevolking geweest. Samen met twee groepsgenoten ging ik bij de onderdirecteur van de school in Atrel overnachten. Voor we bij hem aankwamen moesten we eerst nog een half uur door het donker lopen. Op een gegeven moment besloten we om de zaklampen allemaal uit te doen om echt te kunnen ervaren hoe het voor de bevolking is om door het donker heen te lopen zonder zaklamp. Na een tijdje over de hobbelige weg gelopen te hebben merkte ik dat mijn ogen aan het donker gewend raakten, waardoor ik steeds meer van de route en de omgeving ging onderscheidden. Verder hadden we nog het geluk dat de maan aan de hemel stond, zodat we iets meer licht hadden dan normaal. Uiteindelijk kwamen we aan bij de directeur. Buiten stond al een hele groep familie ons op te wachten om ons welkom te heten. Dit hadden we niet verwacht, omdat ons was verteld dat de bevolking erg wantrouwend naar ons kon zijn. Nadat we onze spullen hadden weggelegd gingen we buiten zitten. Omdat we elkaars taal niet spraken was er aan het begin een stilte. Na een tijdje besloten wij in het creools te gaan zingen. Toen wij hadden gezongen gingen de kinderen zingen en dansen. Wij probeerden ze na te doen. Dit leverde veel gelach op van de bevolking en van onze kant ook. Wat was dit een bijzonder gevoel. Ondanks een taalbarrière konden we het toch gezellig met elkaar hebben via dans, muziek en het spelen van spelletjes. Dit vond ik erg mooi en zal ik absoluut niet vergeten.
Deze paar weken hebben mij opnieuw veranderd. Tijdens dit project is mijn geloof sterker geworden en het heeft ervoor gezorgd dat ik dankbaarder ben voor alles wat ik kan en wat ik heb. Ook hoop ik dat ik na dit project mensen kan gaan inspireren om ook een reis als deze te gaan maken.
Marijke de Lange 21 uit Mijnsheerenland.
De mooie fotoserie is HIER te zien
Het nieuwe project waar Marijke graag naar toe zou willen, is een project in Sierra Leone.
Via onderstaande link is meer informatie over dit project te lezen:
https://www.worldservants.nl/sierra-
Voorbereidingsweekend voor de reis naar Haïti
In het weekend van 30 april was het eindelijk zo ver… Het was tijd om de groep te ontmoeten waar ik mee naar Haïti ga. Toen ik daar aankwam werden we verwelkomd door onze leiding. Toen we bij het huisje waar we zouden verblijven kwamen, was een deel van de groep er al. Toen iedereen er was gingen we beginnen.
We begonnen de dag met een aantal namenspelletjes, zodat we veel namen alvast konden onthouden. Na deze spelletjes hebben we aan teambuilding gedaan. Bij de teambuilding werden we in groepjes verdeeld. Ieder groepje kreeg een onderdeel voor het kinderwerk toegewezen en moest dit gaan voorbereiden. Het groepje waar ik in zat kreeg de opdracht om over de Nederlandse cultuur te vertellen. We hebben verteld over koningsdag en het weer hier in Nederland. Nadat ieder groepje aan de beurt was geweest, gingen we kijken wat er anders kon en wat er wel goed was. Wij zijn het erover eens geworden dat het beter is om bijvoorbeeld foto’s mee te nemen, zodat je de kinderen in Haïti beter kunt laten zien wat je bedoelt met bijvoorbeeld schaatsen.
Na de teambuilding kregen we uitleg over de bouw. Hier werd verteld dat we één gebouw gaan bouwen, waar drie klaslokalen in komen. Bij het onderdeel “medisch” werd ons verteld wat we allemaal nodig hebben voor de reis en wat we vooral veel moeten doen, namelijk water drinken. Bij “kinderwerk” werden alle onderdelen nog een keer uitgelegd en wat we erbij moeten bedenken. Deze onderdelen zijn spel, verhaal, cultuur en nog veel meer. Bij cultuur werd ons iets meer over het land verteld en wat de mogelijkheden zijn om te gaan bekijken of te doen in het land.
We verblijven in de plaats Atrel, dit is 5 a 6 kilometer bij Marot vandaan, waar de bouwplaats is. In Haïti is de temperatuur in de zon gemiddeld tussen de 50 en 60 graden Celsius. Hierdoor is de kans groot dat we in de ochtend van 6 tot 12 uur gaan bouwen en dan weer terug gaan, omdat het anders gewoon te warm is. In Atrel spreken ze Kreyol. Dit lijkt erg veel op Frans. Het wordt het zwaarste project dat er dit jaar is, dit komt doordat de mensen daar maar één doel hebben en dat is overleven. Ze zijn elke dag bezig met overleven, dit komt doordat het een erg droog land is, waar bijna geen water te vinden is. De mensen daar zijn erg wantrouwend tegenover mensen van buitenaf. Dit kan het moeilijk maken om in contact te komen met de bevolking. We gaan er als groep alles aan doen om het vertrouwen van deze mensen te winnen, en hen te helpen met het bouwen. Wij hopen heel erg dat het daar in de periode dat wij daar zijn, tussen 23 juli en 13 augustus, gaat regenen. Als het regent zijn de mensen daar erg blij, ze hebben weer water, wat ook inhoudt dat ze iets minder bezig hoeven te zijn met overleven en ook losser zijn tegenover ons.
Naast het praten over het land hebben we ook veel tijd in onze “goedemorgen gesprek groepjes” gezeten om elkaar beter te leren kennen. Hier hebben we het gehad over welke doelen we hebben voor onszelf in Haïti, hoe we deze doelen willen bereiken en hoe we elkaar daarbij kunnen helpen. Mijn persoonlijke doel is om van de bevolking te leren en dat mee naar huis te nemen. Ook wil ik proberen om hen ook iets te leren. Ik ben dan ook erg benieuwd of dit gaat lukken.
We begonnen de dag met een aantal namenspelletjes, zodat we veel namen alvast konden onthouden. Na deze spelletjes hebben we aan teambuilding gedaan. Bij de teambuilding werden we in groepjes verdeeld. Ieder groepje kreeg een onderdeel voor het kinderwerk toegewezen en moest dit gaan voorbereiden. Het groepje waar ik in zat kreeg de opdracht om over de Nederlandse cultuur te vertellen. We hebben verteld over koningsdag en het weer hier in Nederland. Nadat ieder groepje aan de beurt was geweest, gingen we kijken wat er anders kon en wat er wel goed was. Wij zijn het erover eens geworden dat het beter is om bijvoorbeeld foto’s mee te nemen, zodat je de kinderen in Haïti beter kunt laten zien wat je bedoelt met bijvoorbeeld schaatsen.
Na de teambuilding kregen we uitleg over de bouw. Hier werd verteld dat we één gebouw gaan bouwen, waar drie klaslokalen in komen. Bij het onderdeel “medisch” werd ons verteld wat we allemaal nodig hebben voor de reis en wat we vooral veel moeten doen, namelijk water drinken. Bij “kinderwerk” werden alle onderdelen nog een keer uitgelegd en wat we erbij moeten bedenken. Deze onderdelen zijn spel, verhaal, cultuur en nog veel meer. Bij cultuur werd ons iets meer over het land verteld en wat de mogelijkheden zijn om te gaan bekijken of te doen in het land.
We verblijven in de plaats Atrel, dit is 5 a 6 kilometer bij Marot vandaan, waar de bouwplaats is. In Haïti is de temperatuur in de zon gemiddeld tussen de 50 en 60 graden Celsius. Hierdoor is de kans groot dat we in de ochtend van 6 tot 12 uur gaan bouwen en dan weer terug gaan, omdat het anders gewoon te warm is. In Atrel spreken ze Kreyol. Dit lijkt erg veel op Frans. Het wordt het zwaarste project dat er dit jaar is, dit komt doordat de mensen daar maar één doel hebben en dat is overleven. Ze zijn elke dag bezig met overleven, dit komt doordat het een erg droog land is, waar bijna geen water te vinden is. De mensen daar zijn erg wantrouwend tegenover mensen van buitenaf. Dit kan het moeilijk maken om in contact te komen met de bevolking. We gaan er als groep alles aan doen om het vertrouwen van deze mensen te winnen, en hen te helpen met het bouwen. Wij hopen heel erg dat het daar in de periode dat wij daar zijn, tussen 23 juli en 13 augustus, gaat regenen. Als het regent zijn de mensen daar erg blij, ze hebben weer water, wat ook inhoudt dat ze iets minder bezig hoeven te zijn met overleven en ook losser zijn tegenover ons.
Naast het praten over het land hebben we ook veel tijd in onze “goedemorgen gesprek groepjes” gezeten om elkaar beter te leren kennen. Hier hebben we het gehad over welke doelen we hebben voor onszelf in Haïti, hoe we deze doelen willen bereiken en hoe we elkaar daarbij kunnen helpen. Mijn persoonlijke doel is om van de bevolking te leren en dat mee naar huis te nemen. Ook wil ik proberen om hen ook iets te leren. Ik ben dan ook erg benieuwd of dit gaat lukken.
Ook hadden we meerdere vieringen waar we met alle 700 jongeren, die op project gaan, gingen zingen en luisteren naar verhalen uit de Bijbel. Het was een erg mooi weekend met een hele leuke groep, waar ik hopelijk een mooie tijd mee kan gaan beleven in Haïti. Ik heb er zin in en kijk dan ook erg uit naar de reis.
Oliebollenactie
Op 30 december heb ik de oliebollen rondgebracht. Dit jaar is het met verkopen anders gegaan dan de andere jaren. Dit jaar hebben we besloten om het op bestelling te doen. Hierdoor liepen we wel het risico dat het niet ging lopen, maar dit was een risico dat we graag wilden nemen om de verkoop op een andere manier te proberen.
De oliebollen werden gebakken door Jan de Koning. In totaal hebben we ruim 800 oliebollen rondgebracht voor de reis naar Haïti.
Ik ben heel blij dat er nu weer een deel van het bedrag binnen is. Ondanks dat nog lang niet al het geld opgehaald is, zie ik de reis toch steeds dichterbij komen.
Ik kijk er erg naar uit om dit keer in Haïti te gaan helpen met het bouwen van klaslokalen.
We zijn er alweer volop bezig met het bedenken wat de volgende actie gaat worden. Ik hou jullie op de hoogte en wil jullie bedanken dat jullie me ook deze keer weer zo steunden.
De oliebollen werden gebakken door Jan de Koning. In totaal hebben we ruim 800 oliebollen rondgebracht voor de reis naar Haïti.
Ik ben heel blij dat er nu weer een deel van het bedrag binnen is. Ondanks dat nog lang niet al het geld opgehaald is, zie ik de reis toch steeds dichterbij komen.
Ik kijk er erg naar uit om dit keer in Haïti te gaan helpen met het bouwen van klaslokalen.
We zijn er alweer volop bezig met het bedenken wat de volgende actie gaat worden. Ik hou jullie op de hoogte en wil jullie bedanken dat jullie me ook deze keer weer zo steunden.
Informatie over het project en kerstkaartenactie
Ik ben nu alweer een paar maanden terug vanuit Zambia. Het heeft toch wel eventjes geduurd voor ik mezelf weer helemaal aan de sfeer hier had aangepast, want wat voelde het in het begin weer anders hier in Nederland, na alles wat ik had meegemaakt. Maar voor mij is het nog lang niet over. Ik wil graag dit soort ervaringen blijven opdoen en op deze manier mensen kunnen helpen en zelf van deze mensen leren. Daarom heb ik dan ook vrij snel besloten om volgend jaar weer op project te gaan.
Het volgende project gaat naar Moulin Guane, in Haïti. In dit dorp gaan we van 23-
Momenteel zijn er negen klassen
met een totaal van ongeveer 300 kinderen. Deze kinderen delen in totaal zes klaslokalen.
Voor deze kinderen is het beter dat er voor iedere klas een eigen lokaal is. Het
onderwijs verbetert niet op de manier van schoolboeken aanschaffen, papier en pennen
aan te schaffen, maar juist op de manier van de ruimte creëren om in iedere klas
en aan ieder kind op het eigen niveau les te kunnen geven.
De eerste actie voor dit project was op 19 september op de Jaarmarkt rond de kerk. Er werder stroopwafels en zelfgebakken taarten verkocht. Ook waren er dozen vol boeken cd's en dvd's te koop. De verkoop verliep goed op de druk bezochte markt.
World Servants 2016